Πριν από μερικά χρόνια είχαμε φωτογραφίσει σε ανάρτηση μας «συγγραφέα» του οποίου τα βιβλία (τα οποία μοσχοπουλάει) του τα έγγραφε ο επιμελητής του. Για τον συγκεκριμένο - ο οποίος δεν ξέρει να γράφει ούτε το όνομα του αλλά δεν παραλείπει να εμφανίζεται σε Μενεγάκη, Κουτσελίνη και δεν συμμαζεύεται- είχαμε πληροφόρηση από άτομο μέσα από τον οίκο του πέρα φυσικά από τις φήμες οργίαζαν. Μπαίνει λοιπόν έτερο προβεβλημένο «στράκι» στη σελίδα μας (αυτό με τα σιροπιαστά μπακλαβαδάκια) και διαψεύδει με εύσχημο τρόπο την ανάρτηση μας με σχόλιο του τύπου «μα αυτά δεν μπορούν να συμβαίνουν ρε παιδιά». Μικρή λεπτομέρεια: Και οι δύο εξέδιδαν τη σαβούρα τους στον ίδιο εκδοτικό οίκο.
Το ρουφιανιλίκι και το πουστριλίκι δεν είναι κάτι άγνωστο για τη συγκεκριμένη σκατόφαρα Εκφράζεται είτε ως συμπαράσταση (αν φυσικά υπάρχουν προσωπικά ελατήρια) είτε ως αποδοκιμασία αν υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων ή περαιτέρω ευκαιρίες προβολής.
Χαρακτηριστική είναι και η περίπτωση «υπερφιλόδοξου» συγγραφίτσου αστυνομικών που προσπαθούσε να αποκλείσει συναδέρφους του από διαγωνισμούς και συλλογικά έργα ενώ- σύμφωνα με πληροφορίες μας- είχε πλαντάξει στο κλάμα όταν δεν του απονεμήθηκε το βραβείο…Public!
Προφανώς όλα αυτά τα άτομα δεν κινούνται και δεν «δημιουργούν» από μια βαθύτερη ανάγκη αλλά ενεργούν μόνο με ένα κίνητρο. Την αρρωστημένη ανάγκη τους για προβολή για την οποία είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν όσο-όσο. Είναι γνωστές άλλωστε οι περιουσίες που και τα δύο (αντι)παραδείγματα έχουν σκάσει σε μανατζαραίους, πουστ(ΑΡΔ)άκια, παρατρεχάμενους και διαφημιστές…
Όταν λοιπόν μιλάμε για λογοτεχνικό ΜΕΣΑΙΩΝΑ αλλά και την προβατοποίηση του «αναγνωστικού κοινού» καλό είναι να γνωρίζουμε και τα παρασκήνια αλλά φυσικά και το «ποιόν» της κάθε αγελάδας που οι εκδοτικοί νταβάδες είναι πρόθυμοι να αρμέξουν φυσικά με το αζημίωτο…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου