ΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ (Χριστόφορος Τριάντης)

Το ταλέντο τού μεγάλου άνδρα γεννιέται στην μοναξιά, γιγαντώνεται έξω από τις περιλάλητες συνάφειες και τις πολλές επαφές και περισσότερο έξω και πέρα από τον εύκολο έρωτα των γυναικών.
Πραγματοποιείται μια μεγάλη μάχη. Ο ταλαντούχος άνδρας όταν εμπλέκεται στα ερωτικά παιχνίδια, στην κατάκτηση της γυναίκας, στενεύει, πονηρεύεται, ηδονοθηρεύει και εστιάζει στην απόλαυση, στην ταύτιση με το ερωτευμένο πρόσωπο. Εκπληρώνει τις επιθυμίες του, αλλά αδειάζει την υπερβατική του δύναμη, την στοχαστική του ικανότητα. Οι ιδέες του ακολουθούν τις μόδες της αγαπημένης του, γίνονται πρακτικές και στενές, συνδεδεμένες με την υπάρχουσα κοινωνική κατάσταση. Οι συζητήσεις, οι λέξεις, οι τοποθετήσεις, οι δημιουργίες αποκτούν το πνεύμα της χρυσής μεσότητας, ολίγον αριστοτελικές, ολίγον αστικές, αλλά χρηματικά μετρήσιμες, πνευματικά προβλέψιμες και αναγνωρίσιμες. Ιστοριούλες καλοσύνης και ευτυχίας. Η μετριότητα είναι η δέουσα κατάσταση, αυτή εξασφαλίζει τα οφέλη της (ατομικής) προκοπής και της (γενικής) αποδοχής.
Η επιτυχία ανήκει στην αγαπημένη γυναίκα. Κατορθώνει με την ερωτική σαγήνη της να υπονομεύσει το μεγαλείο, ύστερα να το καρπωθεί, και μετά να το κάνει δικό της, συνήθως υποβιβάζοντάς το, στα προσωπικά της επίπεδα, εκείνα της τακτοποίησης, της διαφήμισης και της αστικής στις συναλλαγές της γοητείας. Ένας αγώνας ανώτερου και κατώτερου, τα αποτελέσματα δεν αργούν να φανούν. Τα σφάλματα πληθαίνουν, οι αστοχίες πολλαπλασιάζονται, ο θαυμασμός κυριαρχεί, μεταβαλλόμενος σε δουλοπρεπή ηδονισμό. Ακολουθεί η συμμετοχή σε δημοσιογραφικές και χρηματικές απολαύσεις, σε εκδηλώσεις κοινωνικής αναγνώρισης και εκχρηματισμένης δόξας. Ο ταλαντούχος άνδρας εξ ανάγκης προτιμά την θαλπωρή της ερωτικής απόσυρσης, την υπεράσπιση των κεκτημένων. Απέχει από την προσήλωση στην αιωνιότητα, στον μόχθο της δημιουργίας, στην εξάσκηση των αρετών.
Γίνεται ο υμνητής της μετριότητας, των στρογγυλοποιημένων ιδεών, της ευταξίας, της κρατικής ευρυθμίας, της γυναικείας κενοδοξίας, με την συνοδεία της αργολογίας και των θεατρινισμών. Στην συνέχεια, έρχεται και ο χρόνος, που επεμβαίνει κάπως απειλητικά, κατασκευάζοντας κλίμακες φθοράς: σωμάτων και πνευμάτων.

Σχόλια