Αν η τέχνη ενοχλούσε στην Ελλάδα δεν θα την έγραφαν εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Η τέχνη έχει πάψει να ενοχλεί τα τελευταία είκοσι με τριάντα χρόνια έχει γίνει ένα πολιτικό και δημοσιοσχεσίτικο αλισβερίσι, ένας χυλός, μια κενή πρόζα, μια δηθενιά που την ορίζουν αρδάκια, αστοιχείωτοι δημοσιολογούντες, επαγγελματίες διαφημιστές, ανεπάγγελτοι κλακαδόροι. Όσο γι' αυτούς που ενοχλούν πραγματικά μην ανησυχείτε, τους έχουν εξοβελίσει ήδη. Δεν εξετάζω ούτε τον αγώνα των παιδιών ούτε τη στάση των καθηγητών, το κλαδί με αφήνει αδιάφορο μπροστά στο δάσος άλλωστε. Η τέχνη καθεαυτή είναι μια παρενδυσία, μια μαλακία και μισή. Αν η τέχνη φόβιζε, ενοχλούσε, συγκινούσε ή θα στέκονταν προσοχή απέναντι της ή θα την κρεμούσαν ανάποδα. Η ιστορία έχει πλείστα παραδείγματα...
Όπως είχε πει και ο Μισέλ Ουελμπέκ η τέχνη χωρίζεται σε δύο κατηγορίες, την επαναστατική και τη διακοσμητική. Στην Ελλάδα δεν χρειάζεται να πούμε σε ποια κατηγορία υπάγεται, οι φίκοι είναι πολλοί και απλά χρειάζονται πότισμα, αγιοβασιλιάτικα βραβεία (όταν μιλάμε για λογοτεχνία) και λιβάνισμα...
Έτσι κι αλλιώς ο Γιατρομανωλάκης και η Μενδώνη δεν διακρίνονται για την «οξυδέρκεια» τους καθώς με τη στάση τους περισσότερο επιβεβαιώνουν το κλισέ του μονολιθικού γυμνασιάρχη που του πατάς τον κάλλο και μουλαρώνει παρά του ευέλικτου μανατζαραίου, γιατί αν είχαν έστω και ένα δράμι μυαλού θα έκλειναν μια συνάντηση με τους φωνασκούντες (το ίδιο ισχύει και για τα σωματεία «εκδοτών»), θα τους αναγνώριζαν τα πτυχία και θα τους άφηναν να πάνε στην ευχή του θεού. Έτσι κι αλλιώς διακοσμητικοί και ακίνδυνοι είναι, γιατί να δημιουργείς έριδες (και χαμένα ψηφαλάκια) χωρίς λόγο…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου