Kleo

Λίγο επιρροές από Goodbye Lenin, λίγο αισθητική ost-Berlin και πολύ γέλιο, τόσο ώστε να πέφτεις κάτω πιάνοντας την κοιλιά σου. Αυτό είναι το Kloe, η καλύτερη σειρά που έχει να επιδείξει η γνωστή πλατφόρμα αυτή τη στιγμή.

Η υπόθεση: Μια πράκτορας της Στάζι σκοτώνει έναν στόχο στο Δυτικό Βερολίνο (μάρτυρας στο σκηνικό ένας δυτικογερμανός μπάτσος ολίγον τι αποτυχημένος και κάργα αλκοολικός, κρατήστε το αυτό για τη συνέχεια). Επιστρέφοντας στη βάση της όχι μόνο δεν παρασημοφορείται για την επιτυχημένη αποστολή αλλά φυλακίζεται. Με την κατάρρευση του τείχους οι πολιτικοί κρατούμενοι αμνηστεύονται και η Kloe βγαίνει ψάχνοντας να τιμωρήσει όσους την έστειλάν στη μπουζού αλλά και να μάθει τελικά ποιος ήταν ο στόχος που εκτέλεσε. Μια μικρή λεπτεμέρεια, ο όσο αυτή ψάχνει τους συνωμότες ο δυτικογερμανός μπάτσος (σε ένα ελεύθερο πια Βερολίνο) ψάχνει εκείνη καθώς η υπόθεση του έχει γίνει εμμονή.

Η σειρά παίρνει άριστα στη δραματουργία, δεν πρόκειται δηλαδή για μια πίπα τύπου "μαγνητικά πεδία" που το σενάριο αναλώνεται σε ενδοσκοπικούς αυνανισμούς. Με Ταραντινικό κυνισμό και μπόλικο σπλάτερ κάθε φόνος, και υπάρχουν πολλοί, περισσότερο προκαλεί τον άκρατο γέλωτα στον θεατή παρά την αποστροφή. Σε ένα Βερολίνο που αλλάζει και αφήνει το κοσμοϊστορικό στίγμα ο παλμός είναι πάντα εκεί, μαζί με τα στερεότυπα που η μία κοινότητα τρέφει για την άλλη, μαζί με το γκροτέσκο αφήγημα ενός συστήματος που καταρρέει και γίνεται μπρελοκάκια για τους τουρίστες (εξαιρετική η σκηνή που ο δυτικογερμανός μπάτσος προσπαθεί να απωθήσει έναν άγνωστο εισβολέα με ένα σφυρί και ένα δρεπάνι).

Bonus ο Τιλο. Ο ρέιβερ που τον έστειλαν οι εξωγήινοι να εκπολιτίσει τη γη και να τη μυήσει στα τέκνο πάρτι, τις αμφεταμίνες και την καλή μουσική. Το Βερολίνο στα καλύτερα αλλά και τα χειρότερα του...