Γιατί οι εκδοτικοί δεν αγαπάνε το βιβλίο;

Πρόσφατα έπεσα σε ανάρτηση διαδικτυακού φίλου, όπου καυτηρίαζε με screenshot μεταφραστή ο οποίος είχε αποδώσει τη λέξη Caucasian ως «Ο άνθρωπος από τον Καύκασο», επρόκειτο για μαργαριτάρι μεγατόνων που δεν το κάνει ούτε απόφοιτος της τρίτης γυμνασίου καθώς είναι τοις πάσι γνωστό πως πρόκειται για φυλετικό προσδιορισμό που αναφέρεται σε λευκούς.

Ο εκδοτικός οίκος δεν ήταν κάποιος μικρός αλλά το ελεεινό παραμάγαζο της «Διόπτρας». Η ερώτηση του πως με τόσα λεφτά δεν μπορούν να προσλάβουν έναν επαγγελματία μεταφραστή δεν έχει νόημα καθότι η απάντηση είναι απλή: Δεν αγαπούν το βιβλίο.

Και φυσικά δεν είναι οι μόνοι, χαρχάλες μεταφραστές και επιμελητές απασχολούνται σε αντίστοιχους εκδοτικούς οίκους εις βάρος του φουκαρά αναγνώστη που προσπαθεί μόνος του να βγάλει άκρη κάθε φορά που διαβάζει ένα ξένο σύγγραμμα βγάζοντας τα μάτια του. Ποιος άλλωστε θα ξεχάσει τη Βασούλα του «Μεταιχμίου» που μετέφραζε το ρεβόλβερ ως «γκάνι» λες και βρισκόταν στο προαύλιο της ΑΣΟΕΕ πίνοντας μπάφους;

Προφανώς αν η μεταφρασμένη λογοτεχνία βρίσκεται σε αυτό το επίπεδο δεν θέλουμε να μιλάμε για τη Ελληνική, κι αν κανένας επιμελητής δεν μπορεί να διορθώσει το χάλι των Ελλήνων «συγγραφίτσων» που προωθούν τα γνωστά εκδοτικά κωλοχανεία φανταστείτε το αποτέλεσμα όταν την κατ’ ευφημισμό επιμέλεια αναλαμβάνουν εξίσου ή ίσως και περισσότερο ανίδεοι δημόσιοι υπάλληλοι…

Θα πει κάποιος βέβαια πως για τα μεγαλύτερα, σαλονάτα, «στράκια» υπάρχει το ξέπλυμα των «κρατικών βραβείων» ή ο κάθε κοπρίτης αργυρώνητος «αγιογράφος» όμως αυτό δεν αλλάζει την πραγματικότητα. Η υποβάθμιση της λογοτεχνίας- Ελληνικής και κυρίως ξένης- αγγίζει πλέον τα όρια του ποινικού αδικήματος…