Τον Βαγγέλη Ευαγγελινό τον γνώρισα πριν το "πρόστιμο" όταν σε κάποια ανύποπτη στιγμή μου είχε εκφράσει την εκτίμηση του για το Καρτέλ. Λίγους μήνες μετά του ζήτησα μια συνέντευξη την οποία δέχτηκε να μου παραχωρήσει με ευχαρίστηση. Συζητήσαμε για την ταινία, τον ίδιο αλλά και τις παθογένειες του Ελληνικού σινεμά σε μια κουβέντα που τελικά αποδείχτηκε άκρως ενδιαφέρουσα
-Βαγγέλη καλησπέρα. Πριν από λίγο καιρό πρωταγωνίστησες στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία (Πρόστιμο). Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία και ποια τα συναισθήματα σου σαν πρωτοεμφανιζόμενος;
Ο Μπόγρης, ο σκηνοθέτης της ταινίας, είδε εμένα και την Μαρία Μπαλούτσου, που κάνει την αδερφή μου στο Πρόστιμο, στον αυτοσχεδιασμό που είχαμε δημιουργήσει σε ένα σεμινάριο υποκριτικής του Γιάννη Οικονομίδη. Από τότε υπήρχαν συζητήσεις και σχέδια να πάιξω σε ταινία του. Όταν ξεκίνησε να γράφει μαζί με τον Πάνο Τράγο το σενάριο για το Πρόστιμο η συμμετοχή μου ήρθε σαν φυσική εξέλιξη. Απ' τη μία γουστάρω όλη τη φάση, γιατί η ταινία αξίζει και θεωρώ πολυ σημαντικό όλο αυτό τον ντόρο που δημιούργησε και ότι αποτελώ μέρος της. Απ' την άλλη εξακολουθεί να μου φαίνεται λίγο περίεργο το ότι τόσοι γνωστοί ηθοποιοί, άνθρωποι που ήμουν και είμαι φαν τους, πλαισιώνουν εμένα που πριν την ταινία δεν με ήξερε κανείς.
Γνωρίζουμε τις αντικειμενικές δυσκολίες του να γυριστεί μια ταινία στην Ελλάδα. Από ο,τι κατάλαβα από αυτά που διάβασα τα εμπόδια και στη δική σας περίπτωση ήταν αρκετά ενώ εδώ θα πρέπει να προστεθεί και η πανδημία. Πως τα εισέπραξες όλα αυτά;
Δεν έχεις κι άλλη επιλογή. Αν θες να κάνεις αυτό που αγαπάς, το κάνεις με όποιο τρόπο γίνεται. Υπήρχε μεγάλη πίεση στα γυρίσματα, αλλά είχαμε crew που δεν μασούσε, εγώ απλά καβαλούσα το κύμα τους. Η πανδημία μας στέρησε τη φυσική παρουσία σε φεστιβάλ που έπαιξε η ταινία κι αναγκαστικά έγιναν διαδυκτιακά. Αυτό μας στοίχισε γιατί ουσιαστικά ο λόγος που κάνεις μια ταινία είναι για να επικοινωνήσεις, να γνωρίσεις κόσμο να ανταλλάξετε απόψεις ο ένας για την ταινία του άλλου κλπ
Τελικά το αποτέλεσμα σας δικαίωσε. Η ταινία βγήκε και έκοψε και εισιτήρια. Την περιμένατε αυτή την επιτυχία;Υπήρχε γενικώς ένα καλό προαίσθημα;
Προσωπικά δεν το περίμενα. Υπήρχε μια θετική αίσθηση που βασιζόταν στο ενδιαφέρον του κόσμου, ειδικά στις νεαρές ηλικίες 20 με 35- 40, αλλά τα συνεχόμενα sold out σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη για βδομάδες νομίζω δεν τα περίμενε κανείς.
Στην ταινία υποδύεσαι έναν μικροντίλερ που προσπαθεί να βγει από την παρανομία αλλά το παρελθόν του τον κυνηγάει. Θα μπορούσε όλο αυτό σημειολογικά να αποτυπώσει τον άνισο αγώνα μιας «χαμένης γενιάς». Εκείνης δηλαδή που φορτώθηκε μια κρίση χωρίς να της δοθεί καμία προοπτική;
Ναι. Μόνο να δεις το “όνειρο” του ήρωα στην ταινία καταλαβαίνεις... Θεωρεί το να πιάσει δουλειά στο αεροδρόμιο ευκαιρία ζωής. Η εναλλακτική που έχει δηλαδή για να ξεφύγει από τα νταραβέρια, είναι να βάλει μέσο για να πάει κάπου όπου θα παίρνει 700 ευρώ τον μήνα.
Όντας στον χώρο, ποιες θεωρείς τις παθογένειες του Ελληνικού σινεμά και ποια τα πλεονεκτήματα του.
Οι παθογένειες είναι γνωστές από άτομα που είναι στον χώρο πολύ περισσότερο από μένα. Δεν υπάρχει η βοήθεια που θα έπρεπε να υπάρχει σε ένα σύχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Βλέπεις μια ταινία σαν το Πρόστιμο, μια ταινία που “μιλάει” σε τόσο κόσμο, και μάλιστα κόσμο νεαρό. Μια ταινία που προσεγγίζει ένα target group που έχει γυρίσει την πλάτη του στο ελληνικό σινεμά εδώ και δεκαετίες δεν βρήκε βοήθεια από πουθενά. Και το χειρότερο είναι ότι οι διάφοροι φορείς που καταθέτεις το σενάριό σου για χρηματοδότηση πολλές φορές κάνουν χρόνια για να σου απαντήσουν. Πράγμα εξαιρετικά ψυχοφθόρο και αποθαρρυντικό για έναν δημιουργό. Πλεονεκτήματα σε σύγκριση με τις προηγμένες χώρες δεν υπάρχουν. Τι να πούμε τώρα; Ότι είναι πλεονέκτημα να κάνεις τη δουλειά σου “αντάρτικα” γιατί έτσι μαθαίνεις καλύτερα και γίνεσαι πιο δυνατός; Θα ήταν ψευδορομαντική παπάντζα. Από ανάγκη το κάνεις. Το σινεμα θέλει λεφτά. Υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι δημιουργοί που μπορούν να κάνουν σινεμά σύγχρονο και άμεσο που να φέρει και τα λεφτά του πίσω. Πρέπει να στηριχθούν από την πολιτεία.
Γνωρίζω πως πέρα από την υποκριτική ασχολείσαι και με τη συγγραφή, μετά το «Πρόστιμο» ποια είναι τα επόμενα σχέδια σου;
Αυτή τη στιγμή γράφουμε με τον Νίκο Τσεμπερόπουλο την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, ενώ είμαι σε διαδικασία προώθησης ενός crime σεναρίου που έχω γράψει και με έχει βοηθήσει ο Νίκος. Στο γράψιμο με ενδιαφέρει πολύ το genre cinema. Πιστεύω ότι στα επόμενα χρόνια θα γίνονται στην Ελλάδα όλο και περισσότερα crime, thriller κ.ο.κ Τέλη Ιουνίου θα παίξω σε ένα μικρού μήκους νουάρ που έχουμε γράψει το σενάριο μαζί με τον σκηνοθέτη και Ιούλιο φεύγουμε με τον Νίκο για Νίσυρο όπου συμμετέχουμε στο διεθνές workshop σεναρίου MFI.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου