Πουστ(ΑΡΔ)ες: Τους περιφρονούμε, τους χρειαζόμαστε όμως;

Αποτελούν την τελευταία τρύπα της φλογέρας, το έσχατο σκαλοπάτι της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, τους γυμνοσάλιαγκες του πολιτισμικού οικοσυστήματος, είναι ωστόσο απαραίτητοι στους «συγγραφίτσους» που θα πουλούσαν και το νεφρό της μάνας τους για ένα μονόστηλο (για «σαλόνια» βέβαια δεν το συζητάμε καν, εκεί θα πουλούσαν και ολόκληρη τη μάνα τους). Κατά πόσο όμως η συγκεκριμένη σκατόφαρα είναι απαραίτητη για συγγραφείς που πραγματικά θέλουν να διασώσουν την ακεραιότητα τους και κυρίως να μην προβούν σε καμία επιβεβλημένη από το εκδοτικό σκυλολόι έκπτωση; Η απάντηση είναι μάλλον αυτονόητη…

Η αλήθεια είναι πως στην Ελλάδα σοβαρή και αμερόληπτη κριτική δεν υπάρχει. Οι «διθύραμβοι» πρώτα περνάνε από το λογιστήριο της εκάστοτε συστημικής κωλοφυλλάδας και ακολούθως φιλοτεχνούνται από τους επαγγελματίες σπεκουλαδόρους. Σε αυτό το νοσηρό πλαίσιο μοιράζονται βραβεία, χαλκεύονται λίστες ευπώλητων αλλά κυρίως χαλκεύονται συνειδήσεις για το τι είναι ποιοτικό και τι όχι…

Μπορούμε να μιλήσουμε για πολλές περιπτώσεις που γνωρίζουμε, όχι μόνο εμείς αλλά όλος ο ντουνιάς, που όχι μόνο αναδείχτηκαν αλλά επιβλήθηκαν από συγκεκριμένα κέντρα και εξακολουθούν να διατηρούνται στον αφρό ως τις μέρες μας (καθότι η διατήρηση είναι το παν). Αλησμόνητη άλλωστε η «βρώμικη» δουλειά που έκανε το «λογοτεχνικό» περιοδικό «Να ένα μήλο» ώστε όχι μόνο να μαζέψει όλες τις δουλικές μετριότητες αλλά και να τις πριμοδοτεί σε πείσμα της κοινής λογικής και κυρίως του αισθητικού κριτηρίου.

Για έναν συγγραφέα ωστόσο που πιστεύει στη δουλειά του και κλείνει τα αυτιά στις σειρήνες της φτηνής ματαιοδοξίας του όχι μόνο οι συγκεκριμένοι ρουφιάνοι του είναι αχρείαστοι αλλά προπάντων του είναι περιττοί. Από τον Χριστιανόπουλο μέχρι τον Μπουκόφσκι και από τους Μπίτνικς έως τους υπαρξιστές κανείς δεν είχε ποτέ την ανάγκη μιας αργυρώνητης πένας.

Οι προτεραιότητες και οι φιλοδοξίες ενός συγγραφέα περιορίζονται στα στοιχήματα που βάζει με τον εαυτό του και στην ευθύνη που παίρνει απέναντι στον αναγνώστη (και ουχί το αναγνωστικό κοινό) επομένως το να γίνει ανέκδοτο (και ουχί ανέκδοτος) δεν συγκαταλέγεται σε αυτές. Η πουστ(ΑΡΔ)α για κείνον βρίσκεται έξω από τον ορίζοντα του, το οπτικό του πεδίο και το ηθικό του πλέγμα…