Ο πόλεμος ήταν ολοκληρωτικός και γινόταν με όλα τα μέσα. Ο εχθρός ήταν πολύ ισχυρός και ιδιαίτερα επικίνδυνος. Μπροστά σε αυτήν την πολεμική κατάσταση η κυβέρνηση αναγκάστηκε να λάβει μέτρα, για να διαφυλάξει την ακεραιότητα της χώρας. Ένα από αυτά ήταν να ελευθερώσει τους φυλακισμένους (και ήταν πολλοί οι έγκλειστοι στα σωφρονιστικά ιδρύματα), για να στρατευτούν, όπως οι άλλοι πολίτες και να πολεμήσουν στην πρώτη γραμμή. Θα πήγαιναν σε μάχιμες θέσεις σε όλα τα σημεία του μετώπου. Όλοι ήταν απαραίτητοι προκειμένου να αποκρουστεί ο εισβολέας. Ήταν ηθικό καθήκον και υποχρέωση απέναντι στην πατρίδα. Στις φυλακές της χώρας υπήρχαν ισοβίτες, βαρυποινίτες, πολιτικοί κρατούμενοι, καταχραστές δημοσίου χρήματος κι άλλοι με μικρότερες ποινές.
Όταν τέλειωσε ο πόλεμος κι ο εχθρός αποκρούστηκε αποτελεσματικά και τελικά νικήθηκε, η κυβέρνηση (όπως κάνει κάθε εξουσία ανεξαρτήτως της ιδεολογίας της) αρνήθηκε κατηγορηματικά να απελευθερώσει τους περισσότερους στρατιώτες - κρατούμενους, ούτε και μείωσε ελάχιστα τις ποινές των βαρυποινιτών και ισοβιτών. Ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων διαμαρτυρήθηκε έντονα, επαινώντας το θάρρος των φυλακισμένων (αρκετοί είχαν σκοτωθεί, πολεμώντας με ηρωισμό). Πραγματικά πολέμησαν γενναία, γιατί αγωνίζονταν για δύο ελευθερίες : τη δίκη τους και της πατρίδας. Αλλά όπου γεννιούνται ελπίδες με τις υποσχέσεις των πολιτικών και αφορούν τις «ειδικές κατηγορίες» πολιτών (όπως τιτλοφορούνται από τους επίσημους φορείς και υπηρεσίες), αυτές γρήγορα ακυρώνονται, καταργούνται κατευθείαν. Οι διαφορετικοί άνθρωποι δεν είναι ίσοι με τους άλλους τους τίμιους και νομοταγείς, ούτε έχουν δικαίωμα στα μικρά και μεγάλα οφέλη που παραχωρεί η εξουσία. Και κυρίως δεν τους αφορούν τα συνθήματα όπως : δικαιοσύνη και ελευθερία.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου