Ο Κλήρος που τους έλαχε (Του Μπαχά Ιωάννη)

Σασκάτσουαν, Δυτικός Καναδάς, 1905

Ο ήχος από τις αξίνες και τα φτυάρια τράνταζε τα παράθυρα του τεράστιου οικοτροφείου. Οι εργάτες ξέπνοοι είχαν ολοκληρώσει το έργο της μακάβριας κατασκευής τους και βιάζονταν να φύγουν πριν χαράξει. Θα τους άλλαζαν άλλοι, πιο σκληροτράχηλοι εργάτες, που θα άντεχαν το έργο που τους ανέθεσε η Αρχιεπισκοπή.

“Ο θόρυβος είναι ανυπόφορος. Ούτε να τους λέγαμε να μην μας πάρουν χαμπάρι όλοι μέχρι το Βανκούβερ”.

Ο μικρόσωμος ιερέας σκέπασε τα αυτιά του και απομακρύνθηκε από τα παράθυρα.

“Αύριο το μεσημέρι θα έχουν τελειώσει όλα και την Κυριακή θα κάνουμε μια υπέροχη δενδροφύτευση” είπε ο Σχολάρχης του φημισμένου Marieval Indian Residential School χωρίς να κρύψει ένα χαμόγελο.

“Ναι βέβαια, και με τέτοιο λίπασμα ο Καναδάς θα αποκτήσει τροπικά δάση”, σάρκασε ο κληρικός δάσκαλος των μικρών τάξεων. “Δεν επιτρέπω καμιά ειρωνεία και σαρκασμό για αυτό το θέμα”, τον μάλωσε ο Καρδινάλιος. Το θέμα άρχισε να δημιουργεί ψιθύρους στην κοινότητα των πιστών και μπορεί μεν να μην καταλαβαίνουν τίποτα από τις ατραπούς της θείας βούλησης αλλά οι τύψεις τους θα μπορούσαν να δημιουργήσουν σημαντικά προβλήματα τόσο στη Ρώμη όσο και στην Κυβέρνηση μας”.

“Οι δικές τους τύψεις; των αποίκων;”, είπε ο Μονσινιόρ Αυγουστίνος, ο δάσκαλος των μεγάλων τάξεων και πυροδότησε την οργίλη απάντηση του Καρδινάλιου.

“Ναι τύψεις, κρίσεις συνείδησης, φαντάσματα αμαρτίας και τρόμος για τις ποινές των αμαρτωλών στην κόλαση ή όπως αλλιώς τις αποκαλούν τα άμυαλα μέλη του ποιμνίου μας. Μην περιμένετε να κατανοήσουν την άδεια που μα έδωσε ο Κύριος να χρησιμοποιήσουμε εμείς, οι εκπρόσωποι του στη Γη, όλους τους πόρους για την ευχαρίστηση και την ανακούφιση μας από τις ωδίνες και τον κάματο του έργου που επιτελούμε. Και οι μικροί Ινδιάνοι είναι, ήταν μάλλον, πόροι, όπως οι χοίροι και οι φασιανοί στους κήπους του Οικοτροφείου. Η πείνα της σάρκας, γνωρίζετε φίλοι μου, δεν διαφέρει από αυτή του στομάχου σας, έτσι και η τροφή που την κατευνάζει δεν διαφέρει. Οι μικροί ιθαγενείς, είναι άπιστοι, αφοσιωμένοι στους δαιμονικούς Θεούς τους και εμείς εφαρμόσαμε την ποινή τους πριν οι Άγγελοι με τις ρομφαίες τους οδηγήσουν στις πυρές της Κόλασης, στα ενδότερα της αιώνιας φυλακής τους. Σας διαβεβαιώ φίλτατοι, πως καμία αμαρτία δεν βαραίνει τους θείους ώμους σας. Δεν διακορεύσατε παιδιά ανθρώπων, δεν σκοτώσατε πλάσματα έμπλεα της Θείας χάρης. Χορτάσατε ως καταπονημένοι υπηρέτες του Κυρίου μας την κάθε πείνα που μας κυρίευσε. Και τώρα αποσυρθείτε για προσευχή στα κελιά σας”

Οι ιερείς γλίστρησαν σαν ερπετά στα ενδιαιτήματα τους σιγομιλώντας, κάποιοι ακόμη και εύθυμοι με το άϋλο συγχωροχάρτι με το οποίο ο Πάπας μέσω του Καρδιναλίου θα τους εξασφάλιζε έναν ανέφελο ύπνο.

Η πρωϊνή βάρδια με τους σκληροτράχηλους κατάδικους από τη γειτονική φυλακή του Οντάριο, έθαψε τα εκατοντάδες παιδικά κορμάκια των Ινουίτ που τα “εκπολίτισαν” οι αντιπρόσωποι του Θεού επί της Γης. Το μεσημέρι οι καθηγητές φύτεψαν το υπέροχο νέο δάσος της “Εδέμ”.

Δικαστήριο Γκάμπλουπς, Δυτικός Καναδάς, 2021

Δεν ήταν τα παπούτσια, αυτά που φορούσαν, (πώς θα μπορούσε άλλωστε;) στα μικρά ποδαράκια τους, τα 215 Ινδιανόπουλα που καταναλώθηκαν από την αδηφάγα όρεξη των υπηρετών του Θεού των Χριστιανών. Εκείνα τα παπουτσάκια έλιωσαν μαζί με τις σάρκες τους. Η Στέφανι Γκουτιέρες κατέθεσε στην έδρα του δικαστηρίου του Καμπλούτς τόσα παπούτσια όσα ήταν τα οστά των ποδιών που βρέθηκαν στον ομαδικό τάφο του καθολικού οικοτροφείου του Σασκάτσουαν.

“Μπείτε όλοι σε αυτά τα παπούτσια” μας είπε.

Παρίσι, Γαλλία, 2021

Ο Ζαν Μαρκ Σοβέ έσκυψε κατακόκκινος στα χαρτιά του και προσποιήθηκε πως κρατούσε σημειώσεις από τα λεγόμενα του τριαντάχρονου άνδρα (έδειχνε τουλάχιστον πενήντα) που κάθονταν μπροστά του. Δεν χρειάζονταν καθώς η συζήτηση καταγράφονταν ψηφιακά.

“Ο Πατέρας με τράβηξε στην σκηνή του και μετά την έκλεισε...Με φίλησε στο στόμα, με τη γλώσσα του. Ήταν αηδιαστικό. Με χάϊδεψε. Πάγωσα. Μου έμαθε λόγια και πράξεις που δεν ήξερα. Είπα στον εαυτό μου ότι πρέπει να τον σέβομαι, είναι ιερέας. Και οι γονείς μου τον εκτιμούσαν τόσο πολύ”.

Ο Σοβέ τον ευχαρίστησε και του ζήτησε να τον συγχωρήσει γιατί δεν αισθανόταν καλά και θα τον ειδοποιούσε ξανά. Δεν άντεχε πλέον. Είχε μάθει, δει, ακούσει και αισθανθεί τόσα πολλά που ένοιωθε ότι η σαπίλα που άγγιξε δεν θα έφευγε ποτέ από μέσα του. Η Έκθεση του θα έβγαινε στη δημοσιότητα και θα δικαίωνε όπως πίστευε, τους 330.000, τουλάχιστον, ζωντανούς νεκρούς που κυκλοφορούν ανάμεσά μας στην Ευρώπη και που κακοποιήθηκαν από κληρικούς και λαϊκούς της Καθολικής Εκκλησίας από το 1950. Σκέφτηκε πως ίσως τα μικρά Ινδιανόπουλα που θάφτηκαν στους ομαδικούς τάφους του Καναδά ήταν πιο τυχερά από τους αμέτρητους Ευρωπαίους νεκροζώντανους που έτρωγαν τις δικές τους σηπόμενες σάρκες, και των οικογενειών τους, στις πόλεις της πολιτισμένης χριστιανικής Ευρώπης.

Κοξνκλάβιο Καρδιναλίων, Βατικανό, 2021

Ο Πάπας Φραγκίσκος, αποσύρθηκε. Θα έλεγε κανείς ψέμματα πως οι αποκαλύψεις της Έρευνας της Επιτροπής Ciase, τον συγκλόνισαν. Πάντοτε ήξερε και σιωπούσε. Ανυπομονούσε να τελευτήσει τον βίο του μέσα στην οσιότητα που εξασφαλίζει η εθελούσια άγνοια ή έστω ή μη αναμόχλευση της επώδυνης αλήθειας. Βγήκε από την αίθουσα του Κονκλάβιου με τη βοήθεια του υπηρέτη του. Σκυμμένος, συνοφρυωμένος και όσο βιαστικά του επέτρεπε η ηλικία και η υγεία του βγήκε από την αίθουσα του Κονκλάβιου των Καρδιναλίων με τη βοήθεια των υπηρετών του.

Οι Καρδινάλιοι σηκώθηκαν και υποκλίθηκαν στον Άγιο Πατέρα. Η αδημονία τους να αποσυρθεί για να μιλήσουν ήταν έκδηλη. Όταν οι θύρες έκλεισαν πίσω του, ο Καμεράριος του Κονκλαβίου, Πιέτρο Παρολίν, στράφηκε στους Επισκόπους:

“Όσοι διασχίζετε μαζί μου τους αιώνες, γνωρίζετε πως αντιμετωπίζαμε πάντοτε παρόμοια προβλήματα. Και μπορεί τον 19ο αιώνα να τα θάβαμε κυριολεκτικά στους λόφους γύρω από τα ιδρύματά μας, σήμερα όμως κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν. Η τροφή της σάρκας μας, ή καλύτερα τα αποφάγια των Θυέστειων δείπνων μας, που προσφέραμε στη λαγνεία και στις κτηνώδεις ορέξεις μας, περιφέρουν τις άθλιες υπάρξεις τους δίνοντας καταθέσεις και συνεντεύξεις.

Γνωρίζω πως οι γηραιότεροι από εσάς ή τουλάχιστον όσοι δεν είστε συνδαιτημόνες μου εδώ στην Αγία Έδρα, νοιώθετε εδώ και καιρό τα σώματα σας να παρασύρονται από την εντροπία και να διαλύονται. Εσείς, πάλι, οι νεώτεροι θα δυσκολευτείτε στην εποχή μας να βρείτε το ελιξήριο σας καθώς τα δικαιώματα των παιδιών επεκτάθηκαν σε όλα τα μέλη της ανθρωπότητας και δεν αποτελούν πλέον μονοπώλιο των λευκών χριστιανών. Οι νέγροι, οι Ινδιάνοι της Αμερικής, οι Αμπορίτζιναλς της Αυστραλίας, οι υπάνθρωποι απόγονοι των Ίνκας και των Μάγιας και τόσοι άλλοι, θεωρούνται πλέον άνθρωποι και όχι σκεύη”.

Οι μαύροι Καρδινάλιοι αναδεύτηκαν ενοχλημένοι κανένας όμως δεν αντιμίλησε στον υπεραιωνόβιο νεαρό που όρθωνε το επιβλητικό του ανάστημα στον άμβωνα.

Συνέχισε.

“Ποτέ το θέμα δεν ήταν μόνο το σβήσιμο της θηριώδους λαγνείας μας που έκαιγε τους αδένες μας ή το τέρας του φόνου που ζητούσε τις θυσίες των αγοριών. Γνωρίζετε πως οι ανίερες τελετουργίες μας ζητούσαν απίστευτες ποσότητες από σάρκα, αίμα και σπέρμα. Ιεροί Πατέρες, αντιμετωπίζουμε μια τεράστια πρόσκληση και ίσως δεν ανταποκριθούμε εγκαίρως στη λαιμαργία των δαιμόνων που ξυπνήσαμε και που μας χάρισαν επί αιώνες νιάτα, υγεία, σφρίγος και ηδονές. Και τότε….”.

Ένα σούσουρο, μια αναταραχή σαν κύμα ταρακούνησε τα έδρανα του Κονκλαβίου.

“Μήπως εάν ο Ισαπόστολος ζητήσει επίσημα συγγνώμη από τα θύματα των θυσιών μας, κερδίσουμε κάποιο χρόνο;”, φώναξε ο Καρδινάλιος της Ρεν. “Υπάρχει πάντα η λύση του Ισλαμικού Κράτους. Εκεί οι άπιστοι δεν είναι άνθρωποι και μπορούμε να τους προσφέρουμε παρανάλωμα. Αρκεί να ενδυθούμε την πίστη τους”, πρότεινε ο Καρδινάλιος από την Ελλάδα. Πολλοί κούνησαν επιδοκιμαστικά το κεφάλι. Ήταν έτοιμοι για το μεγάλο άλμα.

Ένα παιδικό παπούτσι θρυμμάτισε το βιτρό της αίθουσας αφήνοντας θραύσματα χρωματιστού γυαλιού πάνω στα χρυσοπόρφυρα άμφια. Ακολούθησαν χιλιάδες παπούτσια. Τα παπούτσια των παιδιών του Ανθρώπου που δεν περπάτησαν ποτέ τον δρόμο του Θεού.

Εξαιτίας τους. =