Ζωοκλέφτες, μπαγαμπόντες, θεομπαίχτες…
Μαύρα φιμέ τζάμια και απαστράπτουσες ζάντες.
Γκλίτσα, κουμπούρα και καδένα.
Στα ριζά του Ψηλορείτη η φύση ενορχηστρώνει ορατόρια.
Τα πρόβατα βελάζουν, οι μύγες πεταρίζουν, τα λουλούδια ανθίζουν.
Μόνο οι άνθρωποι διασαλεύουν την αρμονία της.
Οι κρότοι δεν είναι μπουμπουνητά.
Το αίμα δεν είναι πορφυρό.
Είναι μαύρο σαν το σαρίκι.
Σκοτεινό σαν την ψυχή.
Δηλητηριώδες.
Ταγμένο στη διαιώνιση του.
Η λεβεντιά πάντα κυρτή, νικημένη από τα γεννοφάσκια της, αποκομμένη από τη βιολογική εξέλιξη.
Σκουριασμένο φετίχ.
Κρήτη, Κρήτη πάνε και κοιμήσου.
Κρήτη, Κρήτη σάλτα και γαμήσου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου