Τα τελευταία χρόνια η μάστιγα που ονομάζεται συγγραφίτσος εδράζεται σε δύο άξονες. Πρώτον να πουλήσουν αδρά, δεύτερον να γίνουν γνωστοί. Για το λόγο αυτό ασημώνουν μανατζαραίους, σκορπάνε τα λεφτά εδώ και κει ενώ φυσικά όπου δουν αρδάκι τρέχουν από πίσω. «Δεν μπορείς να φανταστείς τι περιουσίες ξοδεύονται» μου είχε πει κάποτε μανατζαραία πασίγνωστου «συγγραφέα».
Θα μου πεις με τόσο νέφτι στον κώλο που βρίσκουν χρόνο να γράψουν; Μα μερικοί δεν γράφουν καν οι ίδιοι τα βιβλία τους ενώ με την εκμάθηση του αναγνωστικού κοινού κάθε πίπα μπορεί να χωνευτεί αρκεί να πάρει την «έξωθεν καλή μαρτυρία».
Το βιβλίο είναι κακή μπίζνα όπως έχουμε πει και για επιβιώσει χρειάζεται πολλές χρυσοφόρες αγελάδες. Οι εκδοτικοί νταβάδες το γνωρίζουν αυτό και είναι πρόθυμοι να ανοίξουν τις αγκάλες τους σε όποιο «στράκι» πριμοδοτήσει.
Αυτό βέβαια που οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν είναι πως η τέχνη της γραφίδας κινείται πέρα και πάνω από χαλκευμένες πωλήσεις και «αγιογραφίες». Ο πραγματικός συγγραφέας καταθέτει επίπονα την αλήθεια του μέσα σε ένα δωμάτιο ή το απομονωμένο τραπέζι κάποιου καφέ αδιαφορώντας για το τσίρκουλο έξω στο οποίο κάθε εξωτικό ζώο ευελπιστεί να μπει.
Ο Μπουκόφσκι είχε κάποτε πει μια πολύ σωστή κουβέντα. «Αυτός που έχει πουλήσει ένα εκατομμύριο νιώθει σπουδαίος, αυτός που έχει πουλήσει μισό νιώθει σπουδαίος, αυτός όμως που γράφει και δεν τον εκδίδει κανείς νιώθει πάρα πολύ σπουδαίος».
Αν έριχνε βέβαια μια ματιά στην καθ’ ημάς λογοτεχνική μούργα θα γέλαγαν και τα χαλασμένα συκώτια του. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου