Θυμάμαι προ δεκαπενταετίας περίπου μια γνωριμία που είχα με έναν εκκολαπτόμενο «συγγραφίτσο». Εγώ τότε είχα βγάλει το πρώτο μου βιβλίο στον απατεώνα του Οξύ εκείνος ακόμα ψαχνόταν έχοντας απορριφθεί ακόμα και από τους «μοντέρνους καιρούς». Ωστόσο είχε όλα τα «εχέγγυα» και ήμουν σίγουρος για την «πετυχημένη» πορεία του. Τον βλέπω λοιπόν τυχαία στο Σύνταγμα και έχουμε μια ολιγόλεπτη κουβέντα. «Τι θέλουμε όλοι, να βγάλουμε κάνα βιβλίο, να μας πάρει μετά καμιά λάιφο ή καμιά άθενς βόις να παίρνουμε και κάνα χαρτζιλίκι» μου λέει σε κάποια στιγμή με κακομοίρικο ύφος.
Αυτό τον ανθρωπότυπο λοιπόν κυνηγάνε με το κλεφτοφάναρο οι εκδοτικοί νταβάδες είτε λέγονται Μεταίχμιο, Παττάκης, Ψυχογιός (στον οποίο πλέον εκδίδει τη σαβούρα του) και πάει λέγοντας. Τύπους χαμηλού πνεύματος και παραστάσεων οι οποίοι ωστόσο είναι πρόθυμοι και με το παραπάνω να πριμοδοτήσουν σε γλυφοκωλάδα. Καρδούλες κάτω από βιβλία άλλων συγγραφίτσων, κολακείες, παρουσίες (υποχρεωτικά) σε παρουσιάσεις άλλων «ομότεχνων» και πάει λέγοντας.
Τον εικονιζόμενο (άλλη περίπτωση) τον κάνουμε πολύ χάζι τώρα τελευταία. Αν δεν μας είχε προκύψει θα βάζαμε το Μαλακατερινιό όμως η διαρκής παραγωγή από τα καλούπια των μπουρ(δ)οειδών και των παττακοειδών φερέλπιδων φυντανιών μας ωθεί στην επιβεβλημένη προβολή τους.
Χαιρόμαστε δε ιδιαίτερα όταν τα βιβλία τους τυχαίνουν των ανάλογων διαδικτυακών «συγχαρητηρίων» αντίστοιχων συγγραφίτσων όπως εκείνος της εισαγωγής μας. Ενθουσιαζόμαστε να τους βλέπουμε πρώτο τραπέζι πίστα στις χαλκευμένες λίστες των ευπώλητων. Κυρίως ηδονιζόμαστε της αποδοχής που τυγχάνουν από ΑΡΔάκια (παντός πολιτικού χρωματισμού) και «ιντερνετικούς κριτικούς» παύλα πέφτουλες…
Γιατί κατά βάθος η ουσία των γραμμάτων στον σημερινό Μεσαίωνα δεν είναι η μετριότητα, η μετριοκρατία, η αταλαντοσύνη, η κενότητα, η άγνοια, ο νεποτισμός.
Όχι, όλα αυτά είναι τα παράγωγα.
Η πραγματική ουσία είναι η γλυφοκωλάδα. Με ο,τι αυτό συνεπάγεται…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου