Καταρχάς ας βάλουμε τα πράγματα σε μια τάξη: Πιάστε οποιαδήποτε κωλοφυλλάδα ή οδηγό πόλης κυκλοφορεί. Από την άθενς τη βόις μέχρι το αθηνόραμα. Ανάμεσα στον οχετό των “talk of the town”, “hotspot”, “content creator” και δεν συμμαζεύεται μπορεί να διακρίνετε με το κλεφτοφάναρο και κάποια ελληνική λέξη. Η γλώσσα μας βιάζεται καθημερινά στα πλαίσια μιας χυδαίας και αντιαισθητικής εκστρατείας κονσερβοποίησης όπου ο ορθός λόγος, η κριτική σκέψη, η αντιληπτική διαύγεια συνθλίβονται κάτω από τόνους σκουπιδιών που ορίζουν τη νέα πραγματικότητα.
Μέσα σε όλον αυτόν τον αχταρμά που αγγίζει τα όρια μιας σουρεαλιστικής δυστοπίας τίποτα δεν εκπλήσσει, ιδιαίτερα όταν τα σκήπτρα της εξουσίας διατηρεί μια κυβέρνηση με συγκεκριμένες και- κυρίως- περιορισμένες προσλαμβάνουσες σε ο,τι αφορά την τέχνη, την αισθητική, τον πολιτισμό.
Έτσι ο νόμος της Μενδώνη που επιβάλλει τα «ελληνικά» τραγούδια σε δημόσιους χώρους δεν προκαλεί εντύπωση. Τι να τον κάνεις τον Morissey όταν έχεις τον Κιάμο, τους Beatles όταν έχεις την Έφη Θώδη, τον Βάγκνερ όταν έχεις τα δημοτικά (συνυφασμένα με μια ιδιαίτερη περίοδο της ελληνικής ιστορίας ειρήσθω εν παρόδω).
Πριν από μερικά χρόνια η Μελόνι πέρασε ένα νομοσχέδιο στο οποίο αν τα έντυπα και τα ΜΜΕ χρησιμοποιούν ξένες λέξεις αντί για ιταλικές θα πληρώνουν πρόστιμο. Φασιστικό; Δεν γνωρίζω. Σίγουρα πάντως οι κωλοφυλλάδες που αναφέρθηκαν στην εισαγωγή θα υποθήκευαν ακόμα και το μέλλον των δισέγγονων τους…
Όπως και να χει ευτυχώς στην Ελλάδα δεν παράγουμε μόνο πολιτισμό, αλλά τον εξάγουμε κιόλας (βλέπε κεντρική φώτο). Οπότε μαζί με την ακρόπολη, τα σουβενίρ και το μουσακά οι ξένοι θα αναγνωρίζουν και ένα άλλο φολκλορικό μας στοιχείο. Τη δουλοπρέπεια…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου