Είναι που θες να το αφήσεις αλλά δεν σε αφήνει αυτό. Δύο φορές απενεργοποιήσαμε τη σελίδα σχεδόν εξαντλημένοι από την κούραση, τη ματαιοπονία αλλά κυρίως την αηδία. «Τόσα χρόνια ανάμεσα τους αλλά τους σιχάθηκε η ψυχή μου, σιχάμα και τα κολπάκια τους» παραθέτει ο Μιχαηλίδης τη φράση του Τζόυς στην εξαιρετική «Πινακοθήκη Τεράτων» αναφερόμενος στην λογοτεχνική και εκδοτική μούργα. Τελικά όσο και αν προσπαθήσαμε να το αφήσουμε δεν μας άφησε αυτό.
Δεν είναι τωρινό το φαινόμενο της μετριότητας, της οσφυοκαμψίας, της κολακείας, της κατάντιας των γραμμάτων. Υπήρχε από την εποχή του Καρυωτάκη, του Χριστιανόπουλου, του Μπουκόφσκι, των αυλικών και ακόμα παρακάτω. Όχι ωστόσο σε αυτό το βαθμό που συμβαίνει στις μέρες μας όπου «λογοτεχνικοί πράκτορες», μανατζαραίοι, παρατρεχάμενοι, πουστ(ΑΡΔ)άκια αλωνίζουν και διαφεντεύουν τα ελληνικά γράμματα παράγοντας «συγγραφείς» εκτρώματα.
Το πιο λυπηρό ωστόσο είναι αυτή η υπερταλαντούχα γενιά συγγραφέων που χάνεται κάτω από τους τόνους των μπάζων και των αποβλήτων. Αυτή η γενιά που είναι το μεγαλύτερο κρίμα να μην αφήσει το παραμικρό αποτύπωμα σαν παρακαταθήκη. Όσο και αν ψάξαμε βρήκαμε ελάχιστα μέσα, περιθωριοποιημένα φυσικά, που προβάλλουν την ανεξάρτητη λογοτεχνία αφιλοκερδώς και χωρίς πάσης φύσεως ανταλλάγματα.
Σκοπός και αποστολή μας είναι να συμβάλλουμε έστω και το μικροσκοπικό λιθαράκι μας ώστε αυτή η γενιά να καταφέρει να διασωθεί. Να την στηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις. Τις επόμενες μέρες θα στείλουμε επιλεκτικά προσκλήσεις σε συγκεκριμένους συγγραφείς να συνεισφέρουν ξανά τα διαμάντια τους και να μας τιμήσουν με την εμπιστοσύνη τους, όχι επειδή αποτελούμε κλειστό κλαμπ ή τίποτα βυσματικά κοπρόσκυλα αλλά λόγω έλλειψης χρόνου και πειραματικού σταδίου. Σταδιακά η σελίδα θα ανοίξει για όλους και το Καρτέλ θα είναι εδώ για να αγκαλιάσει όλες τις ανυπότακτες και αυθεντικές πένες…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου