Αντί επιλόγου

Είναι καλοκαίρι του 2019, έχω αρχίσει να βγαίνω από μια απ’ τις δυσκολότερες περιόδους της ζωής μου όταν πηγαίνω για να συναντήσω για πρώτη φορά τον Άλεξ (ακα Camilo). Η διαδικτυακή γνωριμία μας μετράει μερικούς μήνες, είχε διαβάσει το «Φλόγες στο ρετιρέ» που είχα βγάλει στον κλέφτη τον Χατζόπουλο του «Οξύ» και μου είχε στείλει το σχόλιο του. Έκτοτε κρατάμε μια χαλαρή αλληλογραφία μέχρι που κάποια στιγμή πετάει την ατάκα «Φίλε είσαι να κάνουμε μια τρομοκρατική οργάνωση να χτυπάει εκδοτικούς». Αυτό ήταν. Λίγες μέρες αργότερα κανονίζουμε να συναντηθούμε, δεν κάνουμε τελικά τρομοκρατική οργάνωση αλλά το Καρτέλ…

Το πρώτο editorial το ονομάζω «αντί προλόγου», «είναι καλό, πολύ καλό» μου απαντάει μόλις το διαβάζει. Κανείς μας εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσε να φανταστεί το τι θα επακολουθούσε. Γιατί τους επόμενους μήνες το Καρτέλ θα γίνει σημείο αναφοράς στα Ελληνικά γράμματα και θα αρχίσει να συζητιέται σε όλα τα λογοτεχνικά πηγαδάκια. «Ποιοι είναι αυτοί οι τρελοί που τα βάζουν με το εκδοτικό και λογοτεχνικό κατεστημένο;» η πιο συνήθης απορία. Άνθρωποι του χώρου που θαύμαζα μου στέλνουν εγκωμιαστικά σχόλια, ενώ οι haters οργανώνουν διάφορες λυσσαλέες εκστρατείες. Σε μια από αυτές βλέπω το όνομα μου να διασύρεται από κάτι απίθανους τύπους που διατηρούν «ιστοσελίδα φίλων αστυνομικής λογοτεχνίας». Κάνουμε screenshot τα ονόματα τους και τα βγάζουμε φόρα παρτίδα μαζί με τα σχόλια. Τη λύσσα τους αίφνης διαδέχεται η αμηχανία.

Αυτό ήταν πάντα το Καρτέλ, ένα διαολάκι που μπήκε στα λημέρια της λογοτεχνικής και εκδοτικής μούργας για να τη γλεντήσει και τελικά το έκανε μια χαρά. Μόνο που εκτός από το να υπογραμμίζουμε τα κακώς κείμενα αναδείξαμε και πέννες που τα σοβαροφανή «λογοτεχνικά» περιοδικά δεν θα μπορούσαν να δουν ούτε με το κιάλι. Καταλάβαμε πόσο ποιοτική λογοτεχνία έχουμε στην Ελλάδα και πόσο άδικα αυτή χάνεται από τα ακαλλιέργητα τσουτσέκια που διατηρούν τα εκδοτικά σκήπτρα.

Δύο χρόνια μετά έρχεται η πρώτη ρήξη. Ο Άλεξ αποχωρεί και πλέον μένω μόνος. Η φυσιογνωμία του περιοδικού αλλάζει, γίνεται πιο καταγγελτική όμως τίποτα δεν είναι όπως πριν. Φυσικά οι αποκαλύψεις συνεχίζονται, μαζί με τις μηνύσεις που μου ετοιμάζονται αλλά η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη αρχίσει μαζί με τη φθίνουσα πορεία. Αφενός οι αναφορές που τρώω κάνουν τη σελίδα λιγότερο προσβάσιμη στο ευρύ κοινό, αφετέρου η μπογιά έχει αρχίσει να ξεθωριάζει. Δεν είναι κακό να το πούμε άλλωστε, το Καρτέλ υπήρξε και μόδα αλλά κάποτε όλος αυτός ο ενθουσιασμός για ένα περιοδικό που έλεγε τα πράματα με τ΄ όνομα του καταλάγιασε. Ο κόσμος ζητούσε κάτι νέο, αλλά αυτό το νέο λόγω και έλλειψης χρόνου δεν μπορούσα να το δώσω.

Οι εραστές πρέπει να αποχωρούν την κατάλληλη στιγμή λέει το ρητό, προτού η φλόγα προλάβει να γίνει σήψη. Υπό αυτή την έννοια κρίνω πως τόσο εγώ όσο και το- πρώην- συνεταιράκι ό,τι είχαμε να δώσουμε το δώσαμε. Κυρίως δε ανοίξαμε ένα δρόμο που έχει αρχίσει να βρίσκει μιμητές και αυτό μόνο παρήγορο είναι. Πλέον είναι πολλοί περισσότεροι αυτοί που γνωρίζουν για τα χάλια των Ελληνικών γραμμάτων, για την αφερεγγυότητα των εκδοτικών παραμάγαζων, για την παρεοκρατική γάγγραινά των «βραβεύσεων» και των κωλοφυλλάδων που βαφτίζονται λογοτεχνικά περιοδικά. Φυσικά παράλληλα με όλο αυτό το πανηγύρι ανθεί μια σπουδαία λογοτεχνία που ακόμα και εξοβελισμένη βρίσκει σαν το σπόρο το σθένος να φυτρώνει στις εγκοπές των τσιμέντων. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη κληρονομιά που αφήνουμε…

24/05/2023