Ανάμεσα στη γενικευμένη σαβούρα που κυκλοφορεί και τον γενικότερο Μεσαίωνα που διέπει και τις τέχνες το beef μπορεί να ξεχωρίζει (και όντως ξεχωρίζει), ωστόσο δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από την αντανάκλαση των νευρώσεων που χαρακτηρίζουν τον δυτικό άνθρωπο. Τη δυστυχία του που πλάθει το κυνήγι της επιτυχίας, της ακρυλικής οικογενειακής ευδαιμονίας, της αποδεκτής κοινωνικής τάξης.
Όλα αυτά παραδίδονται με ανάγλυφο και κρυστάλλινο τρόπο στη σειρά όταν δύο αμερικανοασιάτες (ένας άντρας και μια γυναίκα) θα εμπλακούν σε ένα περιστατικό οδικής μανούρας. Η δίψα τους για εκδίκηση θα τους οδηγήσει σε ένα γαιτανάκι αντιποίνων που βαθμιαία θα κλιμακώνονται φτάνοντας στα άκρα.
Πίσω όμως από αυτή τη φαινομενικά ευτράπελη ιστορία παρακολουθούμε τις ζωές τους καθώς ισορροπούν ανάμεσα στην προσδοκία και τη ματαίωση με την τελευταία να έχει πάντα τον πρώτο λόγο.
Διόλου τυχαίο πως οι ήρωες είναι μετανάστες δεύτερης γενιάς φορτωμένοι πέρα από τις επιταγές του Αμερικάνικου ονείρου και με την πίεση της αφομοίωσης και της αποδοχής αλλά και αντιμέτωποι με τους σκοπέλους των συντηρητικών μικρο-κοινωνιών τους. Να παίζεις όσο θες με λευκές αλλά να βρεις να παντρευτείς Κορεάτισα, συμβουλεύει ο ήρωας τον μικρότερο αδερφό του.
Σε γενικές γραμμές το beef δεν είναι κακό, γεμίζει άνετα ένα μουντό σαββατοκύριακο αλλά ίσως του λείπει το αλατοπίπερο. Και λίγο ψήσιμο παραπάνω…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου