Για να πούμε την αλήθεια η πρώτη επαφή μας με τον Μίνωα Ευσταθιάδη ήταν όταν του απονείμαμε το «χρυσό βατόμουρο» για το ανερμάτιστο «Χωρίς Γλώσσα», ήταν ένα ξεχωριστό χρυσό βατόμουρο καθότι αποτελούσε ίσως το καλύτερο- ή το χειρότερο- ανάλογα πως το βλέπει κανείς αφού όλα είναι θέμα προ-οπτικής. Για να το θέσουμε πάντως όσο πιο απλά μπορούμε έβαζε κάτω μέχρι και τον Θανασάκη το Χειμωνά…
Έκτοτε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι και η αλήθεια είναι πως η περίπτωση του κατά μια έννοια άρχισε να μας ιντριγκάρει όταν μάθαμε πως τα επόμενα βιβλία του όχι μόνο μεταφράζονταν στο εξωτερικό αλλά διακρίνονταν κιόλας (διακρίσεις εφάμιλλες του Μάκη Τσίσα ή του γνωστού παιδόφιλου αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, κλείνει η παρένθεση).
Φυσικά υπάρχει και ο αντίλογος, μπορεί ένας ατάλαντος τύπος που έχει γράψει ένα τρισάθλιο μη- βιβλίο να ρεφάρει με τα επόμενα του; Ίσως, αλλά ακόμα και ένας συγγραφέας έστω και στην χειρότερη στιγμή του αφήνει ένα στίγμα, κάτι που να φωνάζει πως ξέρει να γράφει.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση τα πάντα γύρω φώναζαν για κωλόβυσμα από αυτά που μας έχει συνηθίσει η λογοτεχνική μούργα.
Με λίγα λόγια, γνωρίζοντας τη διαπλοκή της μετάφρασης στην Ελλάδα δεν μας έκανε εντύπωση. Ακόμα περισσότερο όλο το πανευρωπαϊκό πανηγυράκι των βραβείων μας έβαλε σε περαιτέρω σκέψεις. Σίγουρα ο λογοτεχνικός Μεσαίωνας δεν είναι Ελληνικό φαινόμενο, το διαπίστωσα όταν πρόσφατα προσπάθησα να διαβάσω μια «βραβευμένη» Γαλλίδα, γεγονός είναι πάντως πως δεν αγγίζει τη παρεοκρατική γάγγραινα της Ελλάδας.
Το σίγουρο είναι πως η εποχή που έβγαζε έναν Μισέλ Ουελμπέκ ή έναν Άρνον Χρούνμπεργκ έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Και αν στα Παρίσια και τα Λονδίνα πιθανώς ακόμα να κρατάνε στοιχειωδώς τα προσχήματα εδώ ισχύει το ρητό «Αδερφές και Παλικάρια γίναμε μαλλιά κουβάρια»…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου