Για τον Λεξ είχαμε γράψει παλιότερο editorial οπως άλλωστε και για τον Μαγκλίνη με εντελώς διαφορετική αφορμή βέβαια. Ο λόγος που τους "παντρεύουμε" στο συγκεκριμένο άρθρο είναι για να αναδείξουμε τις δύο διαφορετικές Ελλάδες που υπάρχουν και πιστεύουμε πως τα συμπεράσματα είναι άκρως διδακτικά.
Από τη μια λοιπόν υπάρχει ένας bonna fide ποιητής που σκαρφάλωσε στην κορυφή χωρίς να έρπεται, που δεν γνώρισε μανατζαραίους και κυκλώματα, που δεν του χαρίστηκε καμμία "διάκριση", που διατηρούσε πάντα την ίδια αναφυλαξία στις συστημικές αγιογραφίες. Έναν άνθρωπο εν ολίγοις που κατάφερε και γέμισε ένα Καυτατζόγλειο με το σπαθί του επιβαλλόμενος από κάτω προς τα πάνω, σε μια μάλιστα εποχή που το promotion αποτελεί το άγιο δισκοπότηρο και ελάχιστοι ποντάρουν στη δύναμη του "στόματος" αλλά και τη μεταδοτικότητα του.
Από την άλλη έχεις ένα διαπλεκόμενο παράσιτο, με βυσματική στήλη που εκτός από την επιτροπή στα "Κρατικά" πιθανον να μην τον ξέρει ούτε η μάνα του. Μια κακοφορμισμένη "μπερέτα" που εκτελεί συμβόλαια με άσφαιρα σκάγια καθώς πέρα από το πρόσκαιρο σούσουρο οι λέξεις καταχωνιάζονται στη χωματερή του διαδικτύου και του έντυπου χαρτοπολτού.Όσο για τα βιβλία του, με τις παλέτες πάνε και με τις παλέτες γυρίζουνε. Έναν γελοτοποιό της εκάστοτε Μπούρα που όχι Καυτατζόγλειο δεν θα γέμιζε αλλά ούτε ταξί.
Τα συμπεράσματα δεν απλώς παρήγορα αλλά άκρως ενθαρυντικά, η τέχνη ακόμα και σε μια εποχή παρατεταμένου Μεσαίωνα όχι απλά δικαιώνεται αλλά και επιβιώνει, αρκεί να φέρει τη δική της, αδιαπραγμάτευτη αλήθεια...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου