Από την πρώτη στιγμή που ήρθε στα πράγματα το δεξιό μόρφωμα της Νέας Δημοκρατίας μιλούσαμε για ζήτημα αισθητικής, το πολιτικό σκέλος ερχόταν σε δεύτερη μοίρα καθώς η πρώτη το περικλείει μαζί με πολλούς άλλους παράγοντες που καθορίζουν τη δημοκρατική ομαλότητα.
Δεν ήταν εν ολίγοις πως πριν ακόμα εκλεγεί μάζεψε όλα τα ακροδεξιά γκρουπούσκουλα της πρώην Σαμαρικής πτέρυγας, δεν ήταν η υποβάθμιση της υγείας συνδυασμένη με τη γιγάντωση της αστυνομικής αυθαιρεσίας, δεν ήταν η πλήρης αποτυχία στη διαχείριση της πανδημίας. Πρωτίστως ήταν η αντίληψη πως σε κάθε παταγώδη αποτυχία δικαιούμαι να σου κουνάω το δάχτυλο, αυτός ο εκφυλισμένος ελιτισμός που χαρακτηρίζει όντα κατώτερης ηθικής στάθμης επιβλήθηκε ως δόγμα διακυβέρνησης με την αυτοπεποίθηση πως οι αμαρτίες τις προηγούμενης κυβέρνησης θα το θέσουν στο απυρόβλητο. Αμ δε!
Ακόμα και σε μια ελλειμματική δημοκρατία δεν έχεις την πολυτέλεια να λειτουργείς ως φύλαρχος άλλων εποχών, αφενός γιατί οι ανταγωνιστές σου καραδοκούν αφετέρου γιατί το «πόπολο» ενίοτε τιμωρεί, και δεν τιμωρεί τα μεμονωμένα περιστατικά αλλά τιμωρεί σωρευτικά. Όταν οι σωματοφύλακες του ανιψιού σου τσακίζουν στο ξύλο μοτοσυκλετιστή επειδή πέρασε με πράσινο «φράζοντας» το δρόμο της θωρακισμένης λιμουζίνας του, όταν οι πραιτοριανοί σου λιανίζουν ανυπεράσπιστους φοιτητές, όταν τα ελεγχόμενα μαντρόσκυλα σου στα ΜΜΕ κάνουν το άσπρο μαύρο, όταν, όταν, όταν…
Το σκάνδαλο των υποκλοπών (που υπονομεύει το ίδιο το δημοκρατικό πολίτευμα) δεν ήταν το κερασάκι στην τούρτα, δεν ήταν η κορυφή του παγόβουνου, δεν ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ήταν το σύμπτωμα, ήταν το απότοκο, ήταν η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων και των ενεργειών μιας συμμορίας που δεν διακρίθηκε ποτέ για την αισθητική της και τους κανόνες που τη διέπουν…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου